ایمپلنت دندان

ایمپلنت دندانی به قطعه ای اطلاق می شود که تاج و ریشه دندان از دست رفته را بدون آسیب زدن به دندان های مجاور بازسازی می کند. در روش های گذشته از تراش دندان های مجاور ناحیه بی دندانی و ساخت بریج (پل) برای جایگزینی یک یا تعدادی از دندان ها استفاده می شود. که با استفاده از ایمپلنت های دندانی، باتوجه به اینکه در استخوان فک قرار می گیرد و ساختار محکم تری نسبت به بریج های متداول در گذشته دارند. و همچنین حس و عملکرد بسیار مشابه ای به دندان طبیعی دارد استفاده از بریج های دندانی به شدت محدود شده است.

ماهیت ایمپلنت دندانی چیست؟

ایمپلنت دندانی قطعه ای از جنس تیتانیوم به صورت تقریبی میخی شکل است که در واقع جایگزین ریشه دندان می شود و با پروسه جراحی در استخوان فک قرار داده می شود. معمولا در حدود سه الی چهار ماه زمان لازم است که کاشت پایه به طور کامل با استخوان فک در اصطلاح پزشکی استئواینتگریشن شود یا به عبارت ساده تر جوش بخورد. در این زمان، زمان مناسبی برای جایگزینی قطعات پروتزی (اباتمنت) برای بازسازی روکش روی ایمپلنت که کار تاج دندان را انجام می دهد است.

پروسه جراحی کاشت دندان چگونه است؟

پروسه جراحی ایمپلنت شامل مراحل مختلفی باتوجه به شرایط دهان و استخوان فک بیمار است. جراح دندانپزشک ماهر با معاینه دقیق داخل دهانی و تهیه اسکن های مخصوص و عکس رادیوگرافی از ناحیه بی دندانی می تواند به شما در مورد نیازهای جراحی آگاهی کامل را بدهد. در مواردی که تمام شرایط مساعد باشد، طول و عرض استخوان کافی وجود داشته باشد جراحی ایمپلنت شامل قرار دادن پایه ایمپلنت (فیکسچر) می باشد.

اما در موارد به خصوص زمانی که مدت طولانی از کشیده شدن دندان گذشته باشد یا دندان کشیده شده چند ریشه باشد و بخواهیم همزمان ایمپلنت قرار دهیم نیاز به تدابیر خاصی است. مانند گذاشتن پیوند استخوانی، جراحی سینوس لیفت در فک بالا، تقویت بافت نرم با استفاده از پیوندهای مخصوص و ... است. خیلی از این موارد همزمان با قرار دادن ایمپلنت برای بیمار انجام می شود. یا اگر در مواردی نیاز باشد، ابتدا بازسازی های لازم انجام می شود و پس از سپری شدن زمان لازم اقدام به کاشت دندان می شود.

چرا باید از ایمپلنت های دندانی استفاده کنیم؟

در مواردی که یک تا تعدادی از دندان ها کشیده می شود. اتفاقی که در فک می افتد شامل باریک و کم عرض شدن استخوان آن ناحیه و حرکت دندان های مجاور ناحیه بی دندانی و دندان فک مقابل به سمت ناحیه بی دندان می باشد. که باعث از دست رفتن فضا، تداخل در تغذیه مناسب و غیره می شود. به طور کلی بهترین حالت این می باشد که در شش ماه اول پس از، از دست رفتن دندان اقدام به جا گزین کردن آن شود. زیرا در خیلی از موارد مشاهده می شو که فردی برای قرار دادن ایمپلنت مراجعه می کند. اما به دلیل از دست رفتن فضا کافی برای قرار دادن یک پایه ایمپلنت وجود ندارد. یا نیاز به دستکاری و تراش دندان های مجاور برای قرار دادن یک پایه ایمپلنت با طول و قطر مناسب است.

بنابراین توصیه می شود برای حفظ و جلوگیری از تحلیل و تضعیف استخوان فک و حفظ نظم و ترتیب سیستم دندانی، نسبت به جایگزینی دندان از دست رفته در اولین فرصت اقدام شود.

زمان تکمیل شدن پروسه ایمپلنت

سه الی چهار ماه بعد، وقتی که پروسه جوش خوردن (استئواینتگریشن) قطعه پروتزی پیچ شونده (اباتمنت) روی ایمپلنت نصب و با پروسه قالب گیری تاج مناسب برای آن ساخته می شود. روکش مورد نظر نیز می تواند مانند روکش درمانی می تواند از جنس تمام سرامیکی یا PFM باشد.  حتی در مواردی، بجای پروتز ثابت از پروتز متحرک بر روی ایمپلنت نیز استفاده می شود. که بستگی به طرح درمان تایید شده توسط پزشک دارد.